Öyle bir zaman gelir ki kendini var la yok arasında biyerlerde kaybedersin. Kendi tarafından bakarsın olaylara dersin ki kendi kendine onu dünyadaki en çok seven kişi benim , en çok değer veren , sanki onu ilk keşfedenmiş gibi görürsün kendini. Sonra birde onun gözüyle bakarsın kendine varlığında yokluğunda aynı . Onun için hiçbirşeyi değiştirmiyor. Belki seni çok uzun zamandır tanıyor ama onun gözünde sokaktaki diğer i nsanlardan hiçbir farkın yok .
İşte o zaman soruyorsun kendine ister istemez. '' Neden '' diye. Neden ben bu kadar çok severken onun seni umursamamasını. Aşkının sevginin boyutunu ona anlatmaya çalışırken '' üfff '' diye cevap vermesinin nedenini sorarsın kendine. Onu bu kadar çok sevmeme neden olan şey ney diye.
İşte o zaman başka bir soru çıkar ortaya . Sorarsın kendine '' Neden unutamıyorum '' diye. Belkide bizim onda aşık olduğumuz şey onun bizi sevmesi değilde bizi sevme ihtimali . Belkide cevabını bile bile sorduğumuz soruların cevaplarını seviyoruzdur. Onla olmayı değilde onsuzluğu seviyoruz.
Yani kısacası senin için hayattaki en önemli kişi bile olabilir ama sen onun için bir hiçsin. Sanki her yerde her anıda her mazide onu bulursunda kendini konduramazsın yanına...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder