Her başlangıç bir sonmuş sevdiğim...

   Bundan yaklaşık on iki sene önceydi.Dördüncü sınıfa gidiyorduk o zamanlar. Çocuktuk , hiçbirşeyin farkında değildik o zamana kadar gelip geçiciydi herşey. Nerden bilebilirdim ki benim acı kaderimin o zaman başlayacağını...

   Çanakkale ye gezi düzenlenicekti hevesliydik. Ailelerden izinler alındı hazırlıklar yapıldı toplanmıştık otobüsün etrafında herkes bindi otobüse yavaşça harekete başladık çanakkaleye doğru. O güne kadar otobüsteki herkes sıradan arkadaşımdı . Sabaha doğru çanakkaleye varmıştık ve gezi ufaktan başlamıştı. Babamdan aldığım bir fotoğraf makinesi vardı şerit filmli . Gün içerisinde fotoğraflar çekiniyorduk . Fotoğrafın içinde birisi vardı hala benim için sıradan biriydi bilseydim beni kendine bu kadar hapsedicek kişinin orda olduğunu. Bırakırdım sağı solu çekmeyi sadece ona odaklanırdım . Şehitler Abidesi , Truva Atı  derken gezi bitmiş dönüş vakti gelmişti. İki otobüs le çıkmıştık yola diğer otobüs ufak bi kaza geçirdi dönüşü tek bi otobüsle gitmek zorunda kalıcaktık. Hala bilmiyordum o ufak kaza aslında benim hayatımda açacağı büyük yarayı derin bi boşluk oluşturacağını... Diğer otobüstekiler bizim otobüse nakil oldu , üçerli oturmuştuk. Ön koltuktada o vardı oda yanındakileri tanımıyodu bende. İkimizde sınıf arkadaşıydık o yüzden o arkasını döndü ve hayatım boyunca keşke hiç bitmeseydi dediğim yolculuk başladı. Geceydi dışarsı gözükmüyordu sadece o ve ben vardık sanki başka kimse yoktu otobüste. Bütün gece bursaya gelene kadar muhabbet ettik . O konuşuyordu ben dinliyordum . O konuştukça ben dahada derinlere gidiyordum . O gülüşü o gözleri aklıma kazınan ilk görüntüsü olmuştu . O geceden önce sanki tanımıyordum onu . Gözleri dolunay gibi parlıyordu gözlerimde , az önce zifiri karanlık olan yerler sanki onunla aydınlanıyordu . Hafif çekik gözleriyle öyle bir bakıyordu ki bana işaret veriyordu sanki bi daha asla unutamayacaksın dermiş gibi. Dua ediyordum hiç bitmesin diyordum bu yolculuk bütün gece o konuşsa ben dinlesem o gülse ben biraz daha aşık olsam diye. Diğerleri çoktan uyumuştu günün verdiği yorgunlukla. Ama ben daha çok enerjiyle doluyordum. Üst üste bu kadar tesadüf olamazdı . Otobüs kaza yapıcak biz üçerli oturucaktık o benim karşıma gelicekti ve bütün gece muhabbet edicektik. Sanki kaderin bana oynadığı bi oyundu bu . O gece o kadar emindim ki kendimden daha o yaşımda bu dedim ya beni ömür boyu mutlu edicek kişi bu ...

   Yol bitmişti sabah oluyordu otobüs kalktığımız yere geri gelmişti indik otobüsten herkes evlerine dağılıyordu ama benim gözlerim onu arıyordu hala hiç yorulmadan , üşenmeden son bir kez daha bakayım diyordum içimden anlamıştım sanki bi daha hiçbi zaman bu kadar karşılıklı sevgi içinde ona bakamayacağımı.

   İşte ben o gezi için izin alamamış olsaydım , otobüs kaza yapmamış olsaydı , önlü arkalı koltuklara denk gelmemiş olsaydık belki hiç ona bu kadar tutulmucaktım . İşte benim onunla gerçekten mutlu olduğum en son gün o gündü. Bi daha hiç bir zaman o kadar samimi olamadık . Benim mutluluğumun sonu o gün başlamıştı. Gözlerimin sadece onu aradığı kulaklarımın sadece onu duymak istediği , sürekli onun etrafında olmak isteyişimin başlangıcı ama onunla birlikte mutlu olduğumuzun son günü  bu geziden dönüşte oldu . Belki hatırlamıyordur bile bu yaşananları benim hayatımın dönüm noktası olan o gün onun için bir iz bile bırakmamış sıradan bir geziydi belkide. Çocuksun diceksiniz 10-11 yaşındaydın diceksiniz belki ama ben sevmenin ne kadar acı birşey olduğunu o gün öğrendim...